Magijsko-mitski koreni rasizma

NAPOMENA:

Ovaj tekst preuzet je iz moje knjige "Duh kontrainicijacije" u okviru mojih Sabranih ezoterijskih spisa

"Also it shall here suffice to say that thou shalt make a distinction between the Four-handed race (quadrumana, Apes and monkeys) which be midway between Man and Beast and other animals. For they be neither the one or the other, but are the fallen and debased result of a most ancient magical effect to formulate a material and immediate link between the human and animal microcosms. This is elsewhere treated of, and it shall here be sufficient to say that they are not an ascent, from the beast unto Man, but a mistaken magical fall from a man unto a beast. Anciently they were a terrible power upon this planet, as then having more of the man then of the animal, whereas now they have more of the animal than of Man. The ancient traditions of their primal conditions are preserved unto this day in the legends of ogres and, in certain records, canibalism and its rites." (Israel Regardie, The Golden Dawn, The 6th Edition, Llewellyn Worldwide, Woodbury, MN, USA, 1989, page 110)  

U ovoj, za mentalitet našeg vremena, nečuvenoj izjavi, poznati okultista Izrael Regardije, naglašava jedan drevni stav i verovanje koje stoji nasuprot uvreženom evolucionističkom shvatanju darvinizma o poreklu vrsta. Shodno tome, nisu čovekoliki majmuni izraz prirodnog preobražaja iz nižih u viši evolucijski nivo, nego predstavljaju degenerisani ostatak magijskog pada, odnosno neuspeh njihovog formiranja kao mikrokosmosa. Naravno, nisu to smislili okultisti viktorijanske Engleske, pa ni Regardije, već taj detalj vuče mnogo dublje poreklo. O razlozima zbog kojih je došlo do degradacije majmuna Regardije ne nudi više detalja. Priča o majmunima kao neuspelim ljudima, odnosno ljudolikim neuspelim mikrokosmičkim prirodama, podseća i na Tolkinove Orke, koji su proizvod izopačujućeg delovanja mračnih magijskih sila. Orci su, poput majmuna i drugih zveri, podložniji magijskom zaposedanju od strane jačih volja, kao i od strane demonskih sila. Kod Alistera Krolija zanimljiv je jedan navod o Hanumanu, čime osvetljavamo  gledište u skladu sa prethodnim:

„Hinduska zamisao Merkura, Hanuman, majmunoliki bog, strahovito je degradiranje. U njegovom kultu ne može se naći nijedan od viših vidova simbola. Izgleda da je glavni cilj njegovih adepata bio stvaranje privremene inkarnacije boga time što su žene iz plemena svake godine slane u džunglu. Ne nalazimo ni jednu jedinu legendu koju bi krasila dubina ili produhovljenost. Izvesno je da je Hanuman jedva nešto više od Totovog Majmuna.” Alister Kroli, Knjiga Tota, Esotheria, Beograd, 1996, Beograd, str. 79.

Iz ove perspektive, kult Hanumana je već sam po sebi izraz degradacije, krajnje iskrivljena slika koja karikaturalno svedoči o nekadašnjoj istini mikrokosmičkog stanja one grane čovečanstva čiji su potomci današnji majmuni. Ove refleksije o poreklu majmuna imaju svoje pandane i u promišljanju porekla i aktuelnog stanja određenih rasa, naroda ili grupa naroda, pa u tome možemo potražiti i koren onog što se u moderno vreme naziva rasizmom. Moderni rasizam je u tom smislu iskrivljeni, ideološki, vulgarni i materijalistički izraz drevnih shvatanja čiji je koren u mitu. Te bezmalo apodiktičke tvrdnje iz literature Zlatne zore o majmunima imaju svoje pandane u nekim drugim tvrdnjama, poreklom iz sličnog miljea o ljudskim rasama, kako ovim postojećim, tako i o izumrlim. Ostajući i dalje na terenu Indije, valja se podsetiti i kako je Elifas Levi opisivao njen narod, kulturu i religiju (delimičan navod u Vejtovom engleskom prevodu):

We are told by Kabalistic tradition that India was peopled by the descendants of Cain, and thither at a later period migrated the descendants of Abraham and keturah; in any case it is, above all others, the country of Goetia and illusionary wonders. Black Magic has been perpetuated therein, as well as the original traditions of fratricide imposed by the powerful on the weak... It may be said of India that she is the wise mother of all idolatries. The dogmas of her gymnosophist would be keys of highest wisdom if they did not open more easily the gates leading to degradation and death... But the root of its tree seems to have been devoured by the infernal serpent... One is conscious that Shiva is the apotheosis of Cain, but there is nothing in all this mythology which recalls the mildness of Abel... It was from the false Kabalism of India that the Gnostics borrowed their reveries – by turns horrible and obscene; it is also Indian Magic, manifesting on the threshold of the occult sciences with a thousand deformities... Eliphas Levi, The History of Magic, William Rider & Son, 1913, str. 64-65.

U Levijevom poimanju očitava se rasistički koren gledanja na Induse kao dijabolične, podljudske i proklete Kainove potomke. Pa ako je već reč o ljudima čijeg je pretka bog biblije prokleo, kakvi bi onda njegovi potomci i njihovi kultovi mogli biti? Jedan od jasnih izvora tvrdnji i stavova, koji se danas smatraju rasističkim, nalazimo u samoj bibliji, odnosno u Starom zavetu. Setimo se priče o Nojevim sinovima, Semu, Jafetu i Hamu kao rodonačelnicima tri rasne grupacije: semitskog tipa, evropskog i afričkog.

„Noje poče obrađivati zemlju i posadi vinograd. I napi se vina, opi se, i otkri se usred svog šatora. Ham, otac Hananaca vide golotinju svog oca i kaza to dvojici svoje braće napolju. Tada Sem i Jafet uzeše ogrtač i staviše ga na svoja ramena, i idući natraške pokriše njim golotinju svoga oca, i kako je njihovo lice bilo okrenuto na drugu stranu, nisu videli golotinju svoga oca. Kad se Noje otrezni, dozna šta mu je mlađi sin učinio, i reče: Proklet neka je Hanan i slugama braće svoje, sluga da je! I još reče: Blagosloven da je Jahve Bog Semov, a Hanan da je sluga njihov! Da raširi bog Jafeta, da u šatorima Semovim živi, a Hanan da je sluga njihov!” Postanje 9:20-27.

Navodno zbog sagrešenja svog biblijskog praoca Hama, Afrikanci su postali bestidni, nisu nosili odeću i kažnjeni su tako što su postali sluge i robovi potomcima druge dvojice braće. Jedno od ezoterijskih tumačenja Hamovog prekršaja jeste u tome što je Ham zapravo profanisao očeve misterije, razotkrivši i ne poštujući tajne unutrašnjeg kulta. Podsetimo se, po tekstu biblijskog Postanja, upravo su Hamovi potomci rodonačelnici visoke civilizacije, ne samo Egipta, nego i Sumera. Nimrod, pretpostavljeni graditelj mitske Kule Vavilonske, Hamov je potomak. Dakle, tamni ljudi su, shodno tome, bili prvi civilizatori, ali su profanisali svoje misterije, što je dovelo do njihove degradacije. Naravno, ovo je poslužilo kao dobra isprika za pravdanje kasnijeg etničkog čišćenja Hananaca od strane Izraelita i zaposedanje hananske zemlje, kao i trgovinu i držanje robova. Dakle, robovlasništvo je bogougodno ukoliko su robovi potomci Hama, na čije je potomstvo, Božji čovek Noje, bacio kletvu.

Sve ovo podseća i na mormonsko tumačenje porekla obojenih ljudi čiju je bezbožnost, odnosno otpadništvo od Božjeg zakona ovaj kaznio njihovim poružnjavanjem i tamnjenjem boje njihove kože. Takođe, kad smo već kod Noja, podsetimo se da je biblijski Bog uništio prvi naraštaj čovečanstva jer se ovaj izopačio. Dakle, izvor rasizma je u drevnoj magijsko-religijskoj i mitskoj svesti, a rasistička ideologija je samo sekularni i vulgarni odjek onoga što je u davnini bilo neupitna činjenica. Ta činjenica ima svoje utemeljenje u mitskom i magijskom, a ne u predrasudama. Mitsko i magijsko je iskustveno a predrasude su izraz neutemeljenih pretpostavki. Međutim, priroda mitskog i magijskog iskustva je posve drugačija od onog što nazivamo objektivnim iskustvom. Današnji ljudi uglavnom nemaju mitsku i magijsku svest, ali elementi te svesti i dalje žive u profanom i vulgarnom, te krajnje redukovanom obliku karakterističnom za eru vladavine razuma.

Jedan od banalnih primera rasizma jeste onaj ispoljen prema Jevrejima, a koji je utemeljen na njihovom odbacivanju jednog Jevrejina kojeg su kasnije na Bliskom istoku i u Evropi prigrlili kao svog boga. Ta vrsta rasizma nije mitsko-magijska, ali je verska te Jevreje uopštava kao dijaboličan antihrišćanski – kako bi Hitler rekao – „agens rastvaranja“: hrišćanskog i evropskog morala (i rasne čistote). To hrišćansko i antisemitsko gađenje možemo uporediti sa gađenjem starozavetnih proroka spram bogova i običaja mnogobožačkih naroda koji su boravili u okruženju biblijskog izabranog naroda. Neko slično gađenje imaju muslimani prema bezbožnoj kulturi današnjeg sekularnog Zapada. To sve ima svoje verske, ideološke i kulturne uzroke, pa je otud banalno, jer nema dublje ezoterijsko utemeljenje. Rasna teorija u ezoterijskom smislu ipak zahvata dublje od one verske ili ideološke, i nije nužno negativna i mrzilačka kao što su to verske, sekularno-ideološke i darvinističke teorije.

Ovde bih upotrebio jednu malu digresiju u pogledu jedne veoma dobro poznate simbolike bliske nam istorije kako bih osvetlio skorašnje raspakivanje tog mita. Naime, u okviru magijskog sistema Zlatne zore, znak stepena zelatora, koji odgovara desetoj sefiri Drveta života – Malkut (Kraljevstvo), u suštini jeste isti onaj kojim su nacisti pozdravljali „firera“. Naziv za taj znak, odnosno položaj tela, jeste „Set koji se bori“. Naravno, samo ta činjenica ne bi bila dovoljna za povlačenje bilo kakve paralele, jer su sličan pozdrav koristili i Rimljani. Međutim, simbol stepena zelatora jeste kukasti krst, doduše suprotnog smera od onog koji su koristili nacisti. Pa ipak, teško je odoleti utisku nekog ko u predočenoj pozi stoji pred imaginarnom svastikom. Neko je, dakle, nacističku ritualnu ikonografiju obogatio ovim, u suštini, prizivnim znakom sile. Neko je našao za shodno da upravo ovaj znak, kao i simbol svastike, postavi u ulogu ključnog simboličkog detalja jednog vulgarnog i genocidnog političko-ideološkog pokreta, čija je pojava i uspeh, kao i pad, fenomen istorijski munjevite brzine. Taj neko možda ima ili nema neposredne veze sa britanskom Zlatnom zorom (ili njenim derivatima), ali ono što možemo pretpostaviti jeste njihov zajednički (nemački) izvor koji je u Evropu utemeljio jednu doktrinu čije je poreklo bliskoistočno, kabalističko i egipatsko. Ta doktrina je imala svoja pozitivna i negativna ovaploćenja, ali joj ne možemo sporiti sveobuhvatni uticaj na oblikovanje istorije Evrope i evropskog uticaja na svet u poslednjih pet vekova. Ona je, između ostalog, i majka onog što u moderno vreme znamo kao rasizam. Ta magijska struja i dalje postoji i teče kroz nekoliko rukavaca, od kojih su neki potpuno iscrpljeni, neki benigni a neki pak maligni. Hoću reći da, sedamdesetak godina nakon Aušvica i Jasenovca, podzemne sile koje su na okultan način prouzrokovale pojavu ovih imena užasa i smrti, još uvek nisu nestale sa istorijske scene.

Znak stepena zelatora u okultnom sistemu Hermetičkog reda Zlatna zora

U ovoj knjizi sam već pominjao ezoterijsku rasnu teoriju Rudolfa Štajnera. Ideja povezivanja ljudskih rasa sa astrološkim planetarnim prirodama ukazuje na ono što je i Dimitrije Mitrinović rekao, da svaka rasa tokom svoje istorije mora doći do svoje suštine. Štajnerova analogija planetarnih priroda sa ljudskim rasama je jedan od vidova te suštine. U tom smislu, ljudi pretežno evropskog porekla, oličenje svoje prirode i rasne suštine trebaju tražiti u jovialnim analogijama. Jupiter je njihov bog, kao što je Mars bog semitskih naroda itd. U tom smislu, svaki narod, svaka grupa naroda ili rasna grupacija, što se više udaljava od svoje ezoterijski utemeljene prirode, to je očiglednija njihova fizička, mentalna, duhovna i kulturna degradacija. Ukoliko nam neki narod ili zajednica danas deluju primitivno, to je zato što predstavlja degenerisani ostatak nekada razvijene kulture, a ne karika zaostala u razvoju iz divljaštva ka civilizovanom čovečanstvu (to bi bio izraz nekakvog darvinističkog, materijalističkog i vulgarnog rasizma). Dakle, ovo je samo primer rasne teorije zasnovane ne na naučnim i pozitivističkim, nego pre svega na shvatanjima koja imaju svoje utemeljenje u ezoterijskom. U suštini to i nije nikakva rasna teorija nego uzgredno tumačenje porekla rasa u skladu sa pravilima okultne nauke u jednom ključu tumačenja.

Ako je nešto ezoterijsko, magijsko i mitsko to ne mora i nužno biti loše, niti na magijsko-mitskom temelju zasnovana rasna teorija automatski vodi u rasizam shvaćen u današnjem smislu. U rasističkoj ideologiji pitanje rase je suštinsko, što u mitsko-magijskom pogledu na svet nije slučaj. Podsetimo se, rasizam je postignuće modernih vremena. Rasizam je ideologija, a ne prosto gađenje, strah, mržnja ili prezir prema nekom drugačijem. Prezir, mržnja, strah i gađenje spram drugih i drugačijih su oduvek postojali, ali rasizam je tumačenje istorije, politike i uopšte društvene stvarnosti idejom rase koja se u rasnim teorijama postavlja kao osnovna determinanta. Rasistička ideologija eksploatiše pomenuti sklop osećanja i senzibiliteta. Očevi rasističke ideologije su poreklom iz bivših zapadnoevropskih kolonijalnih sila. Nasuprot tome, drevna shvatanja o rasama i narodima su nešto posve drugo i utemeljena su na magijskom pogledu na svet.