Poznati okultista Izrael Regardije je u knjizi The Golden Dawn zapisao da bi trebalo praviti razliku između četvororučne rase (quadrumana, tj. majmuna) i čovekolikih majmuna, jer se ovi poslednji nalaze na sredini između čoveka i zveri, i ostalih životinja. Čovekoliki majmuni, kako kaže Regardije, nisu ni jedno ni drugo, već predstavljaju pali i izopačeni rezultat jednog drevnog magijskog delovanja koje je ciljalo ka stvaranju fizičke i neposredne veze između ljudskog i životinjskog mikrokosmosa. U tom smislu oni ne predstavljaju uspon zveri ka čoveku, već pogrešan magijski uzrokovani pad čoveka u zver. U davnini, preci čovekolikih majmuna su bili strašna sila na ovoj planeti, jer su tada imali više od čoveka nego od životinje, dok danas u njima preovlađuje ono životinjsko nad ljudskim. Drevne predaje o njihovom prvobitnom stanju sačuvane su do danas u raznim legendama i u obredima kanibalizma.
U ovim, za
mentalitet našeg vremena, nečuvenim izjavama, Regardije naglašava jedan drevni stav i verovanje koje stoji nasuprot uvreženom
evolucionističkom shvatanju darvinizma o poreklu vrsta. Shodno tome, nisu
čovekoliki majmuni izraz prirodnog preobražaja iz nižih u viši evolucijski
nivo, nego predstavljaju degenerisani ostatak magijskog pada, odnosno neuspeh
njihovog formiranja kao mikrokosmosa. Naravno, nisu to smislili okultisti
viktorijanske Engleske, pa ni Regardije, već taj detalj vuče mnogo dublje
poreklo. O razlozima zbog kojih je došlo do degradacije majmuna Regardije ne
nudi više detalja. Priča o majmunima kao neuspelim ljudima, odnosno
ljudolikim neuspelim
mikrokosmičkim prirodama, podseća i na Tolkinove Orke, koji su
proizvod izopačujućeg delovanja mračnih magijskih sila. Orci su, poput majmuna
i drugih zveri, podložniji magijskom zaposedanju od strane jačih volja, kao i
od strane demonskih sila.
Alister Kroli je u Knjizi Tota pišući o Hanumanu, između ostalog, napomenuo da je taj majmunoliki bog hinduska
zamisao Merkura, primer strahovite degradacije. U
njegovom kultu, kaže Kroli, ne može se naći nijedan od viših vidova simbola i ističe da je
glavni cilj njegovih adepata bio stvaranje privremene inkarnacije boga time što
su žene iz plemena svake godine slane u džunglu. On primećuje da o Hanumanu nema niti jedne jedine legende koju bi krasila dubina ili produhovljenost. Za Krolija je Hanuman
jedva nešto više od Totovog majmuna.
Iz ove
perspektive, kult Hanumana je već sam po sebi izraz degradacije, krajnje
iskrivljena slika koja karikaturalno svedoči o nekadašnjoj istini
mikrokosmičkog stanja one grane čovečanstva čiji su potomci današnji čovekoliki majmuni.
Ove refleksije o poreklu majmuna imaju svoje pandane i u promišljanju porekla i
aktuelnog stanja određenih rasa, naroda ili grupa naroda, pa u tome možemo
potražiti i koren onog što se u moderno vreme naziva rasizmom. Moderni rasizam
je u tom smislu iskrivljeni, ideološki, vulgarni i materijalistički izraz
drevnih shvatanja čiji je koren u mitu. Pomenute Regardijeove tvrdnje o čovekolikim majmunima imaju svoje pandane u nekim drugim
tvrdnjama, poreklom iz sličnog miljea o ljudskim rasama, kako ovim postojećim,
tako i o izumrlim.
Ostajući i dalje na terenu Indije, valja se podsetiti i kako
je Elifas Levi opisivao njen narod, kulturu i religiju. Po njemu, Indiju su isprva naselili potomci Kajina, a kasnije i neki drugi narodi. Indija je stoga, više od svih drugih zemalja, zemlja goecije (demonolatrije) i iluzornih čuda. U njoj se održala crna magija, kao i izvorne tradicije bratoubistva koje su moćni nametnuli slabima. Levi kaže da je Indija mudra majka svih idolopoklonstava. Dogme njenih gimnosofa bile bi ključevi najviše mudrosti, kada, po Leviju, ne bi lakše otvarale vrata koja vode u izopačenje i smrt. Ali koren njenog drveta, kako to vidi Levi, izjela je paklena zmija. Šiva je otud apoteoza Kajina, ali u celoj toj mitologiji nema ničega što bi podsećalo na blagost Avelja. Levi zaključuje da su Gnostici iz lažne kabale Indije pozajmili svoje snove, čas užasne, čas opscene, a upravo je indijska magija ta koja se pojavljuje na pragu okultnih nauka, iskrivljena u hiljadu oblika. Tako je o indijskoj tradiciji sudio Elifas Levi u knjizi Istorija magije.
U Levijevom poimanju očitava se
rasistički koren gledanja na stanovnike Indije kao dijabolične, podljudske i proklete
Kainove potomke. Pa ako je već reč o ljudima čijeg je pretka bog biblije
prokleo, kakvi bi onda njegovi potomci i njihovi kultovi mogli biti? Jedan od
jasnih izvora tvrdnji i stavova, koji se danas smatraju rasističkim, nalazimo u
samoj bibliji, odnosno u Starom zavetu. Setimo se priče o Nojevim sinovima,
Semu, Jafetu i Hamu kao rodonačelnicima tri rasne grupacije: semitskog tipa,
evropskog i afričkog.
„Noje poče obrađivati zemlju i posadi vinograd. I napi se vina, opi se, i otkri se usred svog šatora. Ham, otac Hananaca vide golotinju svog oca i kaza to dvojici svoje braće napolju. Tada Sem i Jafet uzeše ogrtač i staviše ga na svoja ramena, i idući natraške pokriše njim golotinju svoga oca, i kako je njihovo lice bilo okrenuto na drugu stranu, nisu videli golotinju svoga oca. Kad se Noje otrezni, dozna šta mu je mlađi sin učinio, i reče: Proklet neka je Hanan i slugama braće svoje, sluga da je! I još reče: Blagosloven da je Jahve Bog Semov, a Hanan da je sluga njihov! Da raširi bog Jafeta, da u šatorima Semovim živi, a Hanan da je sluga njihov!” Postanje 9:20-27.
Navodno zbog sagrešenja svog biblijskog
praoca Hama, Afrikanci su postali bestidni, nisu nosili odeću i kažnjeni su
tako što su postali sluge i robovi potomcima druge dvojice braće. Jedno od
ezoterijskih tumačenja Hamovog prekršaja jeste u tome što je Ham zapravo
profanisao očeve misterije, razotkrivši i ne poštujući tajne unutrašnjeg kulta.
Podsetimo se, po tekstu biblijskog Postanja, upravo su Hamovi potomci
rodonačelnici visoke civilizacije, ne samo Egipta, nego i Sumera. Nimrod,
pretpostavljeni graditelj mitske Kule Vavilonske, Hamov je potomak. Dakle,
tamni ljudi su, shodno tome, bili prvi civilizatori, ali su profanisali svoje
misterije, što je dovelo do njihove degradacije. Naravno, ovo je poslužilo kao
dobra isprika za pravdanje kasnijeg etničkog čišćenja Kananaca od strane
Izraelita i zaposedanje njihove zemlje, kao i trgovinu i držanje robova.
Dakle, robovlasništvo je bogougodno ukoliko su robovi potomci Hama, na čije je
potomstvo, Božji čovek Noje, bacio kletvu.
Sve ovo podseća i na mormonsko tumačenje
porekla obojenih ljudi čiju je bezbožnost, odnosno otpadništvo od Božjeg zakona
ovaj kaznio njihovim poružnjavanjem i tamnjenjem boje njihove kože. Takođe, kad
smo već kod Noja, podsetimo se da je biblijski Bog uništio prvi naraštaj
čovečanstva jer se ovaj izopačio. Dakle, izvor rasizma je u drevnoj
magijsko-religijskoj i mitskoj svesti, a rasistička ideologija je samo
sekularni i vulgarni odjek onoga što je u davnini bilo neupitna činjenica. Ta
činjenica ima svoje utemeljenje u mitskom i magijskom, a ne u predrasudama.
Mitsko i magijsko je iskustveno a predrasude su izraz neutemeljenih
pretpostavki. Međutim, priroda mitskog i magijskog iskustva je posve drugačija
od onog što nazivamo objektivnim iskustvom. Današnji ljudi uglavnom nemaju
mitsku i magijsku svest, ali elementi te svesti i dalje žive u profanom i
vulgarnom, te krajnje redukovanom obliku karakterističnom za eru vladavine
razuma.
Jedan od banalnih primera rasizma jeste
onaj ispoljen prema Jevrejima, a koji je utemeljen na njihovom odbacivanju
jednog Jevrejina kojeg su kasnije na Bliskom istoku i u Evropi prigrlili kao
svog boga. Ta vrsta rasizma nije mitsko-magijska, ali je verska te Jevreje
uopštava kao dijaboličan, antihrišćanski te kako bi Hitler rekao: „agens
rastvaranja“ hrišćanskog i evropskog morala (i pretpostavljene rasne čistote). To hrišćansko i
antisemitsko gađenje možemo uporediti sa gađenjem starozavetnih proroka spram
bogova i običaja mnogobožačkih naroda koji su boravili u okruženju biblijskog
izabranog naroda. Neko slično gađenje imaju muslimani prema bezbožnoj kulturi
današnjeg sekularnog Zapada. To sve ima svoje verske, ideološke i kulturne
uzroke, pa je otud banalno, jer nema dublje ezoterijsko utemeljenje. Ezoterijska rasna
teorija ipak zahvata dublje od one verske ili ideološke,
i nije nužno negativna i mrzilačka kao što su to verske, sekularno-ideološke i
darvinističke teorije.
Ovde bih upotrebio jednu malu digresiju
u pogledu jedne veoma dobro poznate simbolike bliske nam istorije kako bih
osvetlio skorašnje raspakivanje tog mita. Naime, u okviru magijskog sistema
Zlatne zore, znak stepena zelatora, koji odgovara desetoj sefiri Drveta života
– Malkut (Kraljevstvo), u suštini jeste isti onaj kojim su nacisti pozdravljali
„firera“. Naziv za taj znak, odnosno položaj tela, jeste „Set koji se bori“.
Naravno, samo ta činjenica ne bi bila dovoljna za povlačenje bilo kakve
paralele, jer su sličan pozdrav koristili i Rimljani. Međutim, simbol stepena
zelatora jeste kukasti krst, doduše suprotnog smera od onog koji su koristili
nacisti. Pa ipak, teško je odoleti utisku nekog ko u predočenoj pozi stoji pred
imaginarnom svastikom. Neko je, dakle, nacističku ritualnu ikonografiju
obogatio ovim, u suštini, prizivnim znakom sile. Neko je našao za shodno da
upravo ovaj znak, kao i simbol svastike, postavi u ulogu ključnog simboličkog
detalja jednog vulgarnog i genocidnog političko-ideološkog pokreta, čija je
pojava i uspeh, kao i pad, fenomen istorijski munjevite brzine. Taj neko možda
ima ili nema neposredne veze sa britanskom Zlatnom zorom (ili njenim
derivatima), ali ono što možemo pretpostaviti jeste njihov zajednički (nemački)
izvor koji je u Evropu utemeljio jednu doktrinu čije je poreklo bliskoistočno,
odnosno gnostičko. Ta doktrina je imala svoja pozitivna i negativna
ovaploćenja, ali joj ne možemo sporiti sveobuhvatni uticaj na oblikovanje
istorije Evrope i evropskog uticaja na svet u poslednjih pet vekova. Ona je,
između ostalog, i majka onog što u moderno vreme znamo kao rasizam. Ta magijska
struja i dalje postoji i teče kroz nekoliko rukavaca, od kojih su neki potpuno
iscrpljeni, neki benigni a neki pak maligni. Hoću reći da, skoro osamdeset godina
nakon Aušvica i Jasenovca, podzemne sile koje su na okultan način prouzrokovale
pojavu ovih imena užasa i smrti, još uvek nisu nestale sa istorijske scene.
Znak stepena zelatora u okultnom sistemu Hermetičkog reda Zlatna zora
Rudolf Štajner je donekle skicirao ezoterijsku rasnu teoriju povezujući glavne ljudske rasne tipove sa određenim astrološkim i planetarnim prirodama te sa okultnom antropologijom. To je mene jako podsetilo na ono
što je Dimitrije Mitrinović zapisao u knjizi Treća sila, da svaka rasa tokom svoje istorije mora
doći do svoje suštine. Štajnerova analogija planetarnih priroda sa ljudskim
rasama je jedan od vidova te suštine. U tom smislu, ljudi pretežno evropskog
porekla, oličenje svoje prirode i rasne suštine trebaju tražiti u jovialnim
analogijama. Jupiter je njihov bog, kao što je Mars bog semitskih naroda itd. U
tom smislu, svaki narod, svaka grupa naroda ili rasna grupacija, što se više
udaljava od svoje ezoterijski utemeljene prirode, to je očiglednija njihova
fizička, mentalna, duhovna i kulturna degradacija. Ukoliko nam neki narod ili
zajednica danas deluju primitivno, to je zato što predstavlja degenerisani
ostatak nekada razvijene kulture, a ne karika zaostala u razvoju iz divljaštva
ka civilizovanom čovečanstvu (to bi bio izraz nekakvog darvinističkog,
materijalističkog i vulgarnog rasizma). Dakle, ovo je samo primer rasne teorije
zasnovane ne na naučnim i pozitivističkim, nego pre svega na shvatanjima koja
imaju svoje utemeljenje u ezoterijskom. U suštini to i nije nikakva rasna
teorija nego uzgredno tumačenje porekla rasa u skladu sa pravilima okultne
nauke u jednom ključu tumačenja.
Ako je
nešto ezoterijsko, magijsko i mitsko to ne mora i
nužno biti loše, niti na magijsko-mitskom temelju zasnovana rasna teorija
automatski vodi u rasizam shvaćen u današnjem smislu. U rasističkoj ideologiji
pitanje rase je suštinsko, što u mitsko-magijskom pogledu na svet nije slučaj.
Podsetimo se, rasizam je postignuće modernih vremena. Rasizam je ideologija, a
ne prosto gađenje, strah, mržnja ili prezir prema nekom drugačijem. Prezir,
mržnja, strah i gađenje spram drugih i drugačijih su oduvek postojali, ali
rasizam je tumačenje istorije, politike i uopšte društvene stvarnosti idejom
rase koja se u rasnim teorijama postavlja kao osnovna determinanta. Rasistička
ideologija eksploatiše pomenuti sklop osećanja i senzibiliteta. Očevi
rasističke ideologije su poreklom iz bivših zapadnoevropskih kolonijalnih sila.
Nasuprot tome, drevna shvatanja o rasama i narodima su nešto posve drugo i
utemeljena su na magijskom pogledu na svet.
